Het Selective Service System was de instantie die de militaire dienstplicht tijdens de Tweede Wereldoorlog beheerde. Meer dan 100.000 mensen dienden in het Selective Service System, de meesten als vrijwilliger. Personeel van het Selective Service System maakte deel uit van lokale dienstplichtcommissies, adviescommissies, beroepscommissies, medische advies- en registratieadviescommissies, en staatscommissies. Ze dienden als directeuren, griffiers en examinatoren. Ze werkten als beroepsbeambten van de overheid, leden van herplaatsingscommissies, keurend artsen, tandartsen, medisch veldagenten, maatschappelijk werkers en vele andere functies. Tegen het einde van de oorlog besteedden vrijwilligers naar schatting gemiddeld tien uur per week aan hun taken binnen het Selective Service System, vaak ‘s avonds en in het weekend. Hun bijdragen aan de oorlogsinspanning waren aanzienlijk en de publieke opinie eiste nationale erkenning. Hun beslissingen stuurden hun buren de oorlog in, wat hun leven verstoorde en soms beëindigde. In juni 1945 nam het Huis van Afgevaardigden Resolutie 1812 aan “om een ​​onderscheiding van verdienste te autoriseren voor onbezoldigd personeel van het Selective Service System.” Deze resolutie werd naar de Senaat gebracht, snel aangenomen en werd Public Law 112 (Hoofdstuk 219, 1e sessie, 79e congres) toen president Franklin D. Roosevelt deze op 2 juli 1945 ondertekende.